Terug in het oer saaie Brisbane...

Zo we zijn weer terug in het land Down Under! Na 2 maanden tussen de kiwi's en de bergen gezeten te hebben, zit ik nu weer lekker tussen de Aussies en de kangaroes. Het weer is hier in ieder geval een stuk aangenamer, elke dag tussen de 20 en 25 graden, dus m'n winterjas heb ik al weer lekker onderin m'n tas gepropt. Het enige nadeel is dat ik nu alweer in Brisbane zit, waar ik me niet thuis voel. Tja wat wil je als je uit een klein dorpje als Giesseburg komt en nu ziels alleen in de grote stad Brisbane zit. Het is hier gewoon te druk, te geluidruchtig, er is niks te doen, alles licht ver van elkaar vandaan, geen strand of andere rustige plekken waar je de auto's niet kan horen enz enz. Dit zijn de voornamelijkste reden dat ik niet van een stad hou, maar ik moet nog een paar daagjes volhouden en dan kan ik eindelijk de stad weer uit. Wat een rust zal dat geven...

Terug in Nieuw Zeeland heb ik de laatste week mijn gewoonlijke werk in het huishouden gedaan, wat de familie erg gewardeerd heeft tijdens mijn verblijf in het huis. Tevens kwam het afscheid nemen ook steeds dichterbij, wat een minder fijn gevoel gaf. Ik heb de afgelopen 2 maanden met plezier in het huis mee geleeft en het was fijn om deze familie om me heen te hebben. Voor als afscheid had ik voor Joel's ouders allebei een loterij ticket gekocht en voor zijn moeder heb ik nog een kleinigheidje, 100 dollar, achter gelaten, waarmee ze boodschappen kan doen voor het gezin, want ik heb tenslotte ook 2 maanden uit de voorraads kast mee gegeten. Maar uiteindelijk hebben die 2 maanden in het huis me lang niet zoveel gekost dan als ik 2 maanden voor een hostel had moet betalen, dus daar ben ik ze erg dankbaar voor, vandaar het extra kleinigheidje.
Zaterdag morgen was het tijd om afscheid te nemen van huizes Mackay. Na een paar dikke knuffels van de familie, zijn Joel en ik in de auto gestapt om op weg te gaan naar Porters skigebied, om mijn laatste dag nog een keer te gaan snowboarden. Het was een mooie dag en de weg waarmee je de berg op kwam, was goed, dus we zijn met de auto de berg opgereden. Boven op de berg onze spullen weer gehuurd en de piste op gegaan. We zijn eerst weer op de beginners piste begonnen, om weer een beetje in te komen. Ondertussen pakte de wolken zich samen en begon het licht te sneeuwen. Het snowboarden was ondanks de sneeuwvlokken goed te doen, maar het sneeuwen stopte niet meer. Op een gegeven moment kreeg ik een bang gevoel van binnen en heb onderaan de berg mijn board aan de kant gezet. Ik gewacht tot Joel ook beneden was en heb hem toen de weg gewezen die naar beneden moest leiden, maar alles was zo wit dat het moeilijk te zien was. Ow Ow een groot probleem... Wij onze snowboarden aan de kant gezet en wat om ons heen staan kijken. Mensen die al weg gingen hadden allemaal sneeuwkettingen om en tja die hadden wij niet, dus daar heb je nog een probleem. Wij wat rond gevraagd over hoe en wat en we kwamen tot de conclusie dat we vandaag niet meer met de auto van deze berg af zouden komen en dat is probleem 3. Gelukkig waren we niet de enige die geen sneeuwkettingen hadden, dus met een aantal mensen stonden we daar boven op de berg met de gedachten, wat nu? Gelukkig kwam er al snel een oplossing en dat bleek achteraf ook de enige oplossing te zijn. Een shuttle bus, die normaal maar tot onderaan de berg gaat, zou vandaag, omdat het zulk verradelijk weer was, naar Christchurch rijden. Het zou ons alleen 20 dollar per persoon kosten, maar we moesten wat, want ik zou in de nacht weer terug naar Australie vliegen. Joel was alleen niet zo blij met het feit dat hij zijn auto op de berg moest achter laten en zich moest gaan afvragen hoe en waneer hij de auto weer zou lunnen ophalen. Het gaf allemaal wel een eng gevoel van binnen. Als het allemaal maar goed afloopt, denk je dan. We hadden alle spullen uit de auto gehaald en in de shuttle bus gezet en om 4 uur in de middag vertrok de shuttle bus. Nog geen 10 meter verder stonden we al stil, omdat er problemen waren met de auto's voor ons. De chauffeur heeft intussen nog een tweede paar sneeuwkettingen om de banden gedaan en omdat hij het te lang vond duren, is hij er langs heen gaan rijden. De auto's die problemen hadden lagen in de greppel en beide auto's hadden sneeuwkettingen, dus het is maar goed dat we, even als we sneeuwkettingen om hadden, niet met de auto naar beneden zijn gegaan. Na de eerste bocht begon de bus te schuiven, toen heb ik toch wel even mijn adem in gehouden, maar gelukkig had de chauffeur snel de bus weer onder controle. Verder zijn we gelukkig zonder problemen beneden aangekomen. Het volgende gevaarlijke gedeelte was een paar kilometer verderop, waar het ook gesneeuwd had en waar we een andere berg af moesten. Er lag hier niet zo veel sneeuw, maar het kon wel glad zijn. Boven op die berg stonden nog veel meer auto's die daar gestrand waren en zonder sneeuwkettingen niet meer naar beneden durfden. Na toch wel een spannende rit kwamen we in het regen achtige Christchurch aan. Daar zijn we voor een hostel afgezet en hebben uiteindelijk niet voor de shuttle hoeven te betalen. Na in het hostel wat opgefrist en gegeten te hebben, zijn we met twee vrienden van Joel gaan poolen. Na een paar potjes, werden Joel en ik weer voor het hostel afgezet en hebben nog een paar uur slaap gepakt. Om 2:45 in de nacht ging de wekker weer, om om 3:10 de taxi te pakken naar het vliegveld. Op het vliegveld wat rond gehangen en wat slaperig zitten dagdromen. Om 5 uur was het tijd om afscheid te nemen van Joel om op tijd door de douane te zijn. Het afscheid nemen was niet zo makkelijk, ook al was het maar voor twee weken. Ik vond het jammer om weer te vertrekken.
In het vliegtuig heb ik wat geslapen om zo een beetje de vlucht naar Brisbane te breken. In Brisbane moest ik weer door de douane en op het laatst moesten mijn tassen door een apparaat, waar ze iets op het scherm zagen wat ze niet konden plaatsen. Ow man! Voor ik het wist was heel m'n tas leeg en lagen al mijn spulen over de toonbank, maar ze konden niets vinden. Dat had ik ze ook wel kunnen vertellen, zodat ze mijn tas niet uit hoefde te pakken! Damn... Dus kon ik mijn tas weer in gaan pakken en het wilde natuurlijk niet meer zo passen, zoals het eerst zat, maar goed m'n tas ging weer dicht. Met een busje werd ik voor het hostel afgezet, waar ik voor een week een bed heb gekocht, maar bij het terug geven van het wisselgeld gaf het meisje te weinig terug, dus ik terug om het terug te krijgen. Het was toch wel 20 dollar en na enige woorde wisselingen kreeg ik het gelukkig wel terug. Na al mijn spullen op mijn kamer gezet te hebben, ben ik op weg gegaan naar het hostel waar mijn post naar toe wordt gestuurd. Daar mijn post opgehaadl, maar het waren maar twee verjaardags kaarten, terwijl ik meer post had moeten hebben. Ik heb ook nog steeds mijn taxfilenumber niet die ik nodig heb om te werken en mijn pinnummer voor mijn australische bankpas, maar ik denk ook niet dat ik die nog ga krijgen. Ik heb al meer mensen gehoord die post kwijt zijn, dus dat is dan weer lekker... Met dit alles en dan ook nog het feit dat ik nu weer helemaal alleen ben, werd het me echt even te veel. Ik zat er echt door heen. Op zulke momenten wil je dan echt terug naar huis, maar huis is nu te ver weg, dus dat ging niet door.
Na een goede nachtrust voelde ik me al veel beter en heb de afgelopen week weer een aantal dingen gedaan.
Vorige week maandag ben ik opzoek gegaan naar werk. Ik eerst in het hostel gevraagd of ze hier wat te doen hadden en toevallig hadden ze hier wat te doen, dus ik ben weer aan het werk. Ik ben die maandag gelijk begonnen en ik maak hier in het hostel de kamers schoon. Haal het vuilis van de kamers en ik stofzuig in de kamers. Het werk is van 10:00 tot 12:00 en je verdient er vrije accommodatie mee, dus ik heb mijn geld weer terug wat ik eerder voor mijn kamer heb betaald en ben verhuist naar de personeels kamer. Het werk doe ik nu nog steeds iedere dag en dat zal ik doen tot a.s. vrijdag. Dat zal mijn laatste werkdag hier worden. Na het werk heb je genoeg tijd over om dingen voor jezelf te doen.
Zo heb ik sinds afgelopen woensdag een tongpiercing. Het deed de eerste 3 dagen goed zeer en ik had moeite met eten, maar vanaf zaterdag is de pijn vrijwel verdwenen en kan ik weer normaal eten. En voor de mensen die het willen weten: Je valt er niet vanaf! Helaas...
Afgelopen donderdag heb ik een van gekocht. Joel en ik gaan het geld wel delen, maar hij zit op dit moment nog in Nieuw Zeeland, dus hij is tot nu toe van mij. Het is een mitsubishi starwagon en het is een busje waar je in kan slapen, dus Joel en ik hoeven niet meer opzoek naar een hostel. We kunnen nu bijna overal slapen waar we willen. Ik krijg de van a.s. zaterdag in handen en maandag komt Joel over, dus vanaf die tijd gaan we er samen in rond touren.
Verder is Brisbane een erg saaie stad. Er is niet al te veel te doen, dus ik verveel me al meer dan een week te pletter hier! Zo af en toe een wandelingetje in de omgeving en naar de stad voor eten en ik ben zo af en toe bij de rivier te vinden om wat in mijn dagboek te schrijven, maar je komt gewoon niet weg van al die auto's hier.
Ik ben blij als het zaterdag is en dat ik weer wat te doen heb met die van en hopen dat het een goede koop geweest is.

Nou jullie zijn weer op de hoogte en ik heb alles weer verteld, dus ik ga er weer vandoor :p

Blijf jullie leuke en lieve berichtjes en mailtjes sturen! Ik ben er erg blij mee!

Tot ziens weer allemaal en tot de volgende keer!

Liefs,
Natasja